Jezus potrafił szokować. Pasja obwieszczania Dobrej Nowiny sprawiła, że powiedziano kiedyś o Nim: „Odszedł od zmysłów” (Mk 3,21). A cóż powiedzieć, gdy Chrystus mówi, że trzeba spożywać Jego ciało? Może przesadził? A może to tylko jakaś przenośnia? Bywają sprawy, przy których rozum ludzki musi pokornie przepuścić wiarę przed siebie.

Jeśli ktoś znajdzie się w Lanciano, we Włoszech, może na własne oczy oglądać Hostię i Krew, już nie pod postaciami chleba i wina, ale faktycznie jako kawałek tkanki ludzkiego serca i krwi grupy AB. Ten cud wydarzył się na ołtarzu w VIII w., gdy pewien kapłan zwątpił w realną obecność Zbawiciela w konsekrowanych postaciach. Fenomen ten trwa do dziś, a potwierdzają go współczesne badania laboratoryjne. 
               W dzisiejszej Ewangelii Jezus karmi tłumy, ale co ciekawe, czyni to przez Apostołów. Mówi do nich: „Wy dajcie im jesć”. Potem bierze pięć chlebów i dwie ryby, modli się i daje uczniom, ci zaś roznoszą je do pięciu tysięcy mężczyzn. Takiego spektaklu nie powstydziłby się David Copperfield. Tyle, że Jezus nie szuka sensacji, nie goni za popularnością, a Jego dzieła nie są magią.

                W naszej zwykłej codzienności powtarza się każdego dnia cud nakarmienia tłumów. Każda msza św., to kapłan, który rozdaje Ciało Jezusa. Cóż większego mógł Bóg nam pozostawić? Miłość nie znosi rozstań.