Wniebowstąpienie (Mt 28, 16-20)

Ktokolwiek będzie w Jerozolimie, usłyszy od przewodnika, że muzułmanie przynajmniej w dwóch miejscach zostawili trudne do wytłumaczenia ślady swojej obecności i swoich przekonań. Bramę zwaną Piękną, znajdującą się w murach Sulejmana, zamurowali, „aby Mesjasz nie mógł wkroczyć”.

 Drugim miejscem jest Sanktuarium Wniebowstąpienia na Górze Oliwnej. W niewielkiej starochrześcijańskiej kapliczce, która z założenia miała pozostać bez dachu, muzułmanie wybudowali surową kopułę, aby nie można było wpatrywać się w niebo, a przecież o to w tym miejscu chodzi.

Zatrzymajmy się nad Słowem Bożym, które przewidziane zostało na dzisiejszą uroczystość. Ewangelista pisze: „Jedenastu uczniów udało się do Galilei, tam, gdzie Jezus im polecił”. Jedenastu, a więc wspólnota niepełna, wybrakowana, pozbawiona jednego ogniwa. Wiemy, o kim mowa. Wiemy, kogo nie ma. Apostoł, którego imienia nikt nie daje swoim synom, odszedł na własne życzenie i w jakże tragiczny sposób. Ten brak, ta nieobecność musiała wtedy boleć wszystkich i musi boleć w każdym czasie. Zawsze warto myśleć o tych, którzy odeszli ze wspólnoty wiary nie dlatego, że umarli.

Pomyślmy choćby o portalu apostazja.pl, o eksksiężach, o rozwiedzionych, o samobójcach, o tych, którzy zaludniają sekty, gangi, subkultury itp. Niejeden pasterz - jubilat powinien zastanowić się na tym, ilu wiernych w ciągu jego kapłańskiego lub biskupiego życia wzgardziło nim i Kościołem? Ilu nie mogło zaufać Kościołowi? Ilu nie odważyło się przekroczyć progu świątyni? Ilu zgłosiło prywatnie lub publicznie votum separatum wobec nauczania Kościoła? Ilu żyje w jawnej lub ukrytej opozycji do Kościoła? Ilu tworzy swoistą szarą strefę Kościoła? Itp.

Jedni już odeszli: na trochę, na długo, może nawet na zawsze, inni właśnie podejmują decyzje. Pamiętajmy, że Kościół bez nich wszystkich musi czuć się wspólnotą niepełną, okaleczoną, wybrakowaną!

Drugie spostrzeżenie Ewangelisty dotyczy duchowej kondycji tych, którzy zostali. Obecni, ale delikatnie mówiąc, na sposób niedoskonały: „Niektórzy jednak wątpili”. O nich też trzeba pamiętać. Wielu ludzi przeżywa wątpliwości, które nie muszą oznaczać zwątpień zupełnych , ale, niestety, bardzo często ku temu prowadzą! Ilu we wspólnocie Kościoła wątpi, stając się źródłem zwątpień dla bliźnich? Nie wszyscy mają odwagę mówić o swoich problemach z wiarą, ale prawdą jest, że wielu nie widzi sensu nowej ewangelizacji, posłuszeństwa, ubóstwa, ślubów zakonnych, charyzmatów itp. Niestety, bardzo wielu ludzi wierzy wybiórczo. Wielu sądzi, że zwątpienie otworzy im drogę do szczęścia, którego nie może dać wiara.

Trzecie doniosłe spostrzeżenie Ewangelisty jest związane z rozesłaniem. Jezus mówi: „Oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata”. Jezus przyznaje się do wspólnoty słabych ludzi. Nie brzydzi się tą ludzką mizerią. Akceptuje fakt, że apostołowie są tacy, jacy są. I tu prawdziwy paradoks: dalsza obecność Chrystusa na ziemi będzie możliwa dzięki nim, dzięki tej niewielkiej wspólnocie, z którą Jezus związał się na dobre i na złe. Ta obecność ma nam wszystkim wystarczyć jako źródło wszelkiego dobra.

Na koniec posłuchajmy nauczania Św. Leona Wielkiego:

,,Czy wiara mogłaby nam przynieść usprawiedliwienie, gdyby nasze zbawienie polegało tylko na ujrzeniu tego, co pozostaje w zasięgu wzroku?

A więc to, co było widzialne w naszym Zbawicielu, zostało teraz zawarte w sakramentach.

Wiary spotęgowanej wniebowstąpieniem Pana i umocnionej darem Ducha Świętego, nie zdołały przerazić kajdany, więzienia, wygnania, głód, ogień, wydanie na pożarcie dzikim zwierzętom, ani też żadne inne wymyślone katusze zadawane przez okrutnych prześladowców. Bronili jej po całym świecie, aż do rozlewu krwi, nie tylko mężczyźni ale i kobiety, młodzieńcy i delikatne dziewice. Ta wiara wypędzała złe duchy, wyzwalała z chorób, wskrzeszała umarłych[...] Święci Apostołowie już nie zatrzymywali wzroku na ludzkim ciele Jezusa, ale duchem pojęli, że Ten, który do nich zstąpił, nie opuścił swego Ojca, a wstępując do Niego, nie opuścił swoich uczniów’’. 

(Kazanie O wniebowstąpieniu 1-4)

Ks. Ryszard K. Winiarski

• Poprzedni artykuł
• Następny artykuł