Czynienie uczniów - Ja jestem z wami (Mt 28, 16-20)

W uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego czytamy w liturgii ostatnie i najważniejsze słowa Jezusa do uczniów, zapisane w Ewangelii Mateusza (Mt 28,16-20).

Nienazwana góra w Galilei jest miejscem objawienia się Zmartwychwstałego uczniom i ich rozesłania do narodów. Pokłon twarzą ku ziemi, gest boskiej adoracji, nadaje tej scenie koloryt liturgiczny. Ową świętą górą, na której uczniowie Jezusa wszystkich wieków i pokoleń mogą Go usłyszeć i ujrzeć, jest nade wszystko Eucharystia sprawowana w Dzień Pański. Bywa, że przychodzimy do Jezusa – jak tamci – pełni zwątpienia. Zmartwychwstały zbliża się do nas, aby rozproszyć mroki niewiary, podobnie, jak na górze Przemienienia: «Wstańcie, nie lękajcie się!» (17,7; por. Ap 1,17-18).

W uroczystym nakazie misyjnym Jezusa adresowanym do Jego uczniów pojawia się aż czterokrotnie – w każdym zdaniu ‑ zaimek „wszystko”. Każde z tych zdań powinniśmy wziąć sobie mocno do serca.

1. „Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi.” (por. Dn 7,13-14). Jezus jest Panem całego stworzenia, Królem dziejów, wszechmogącym Dawcą życia. Jego królowanie będzie się przejawiać w zdobywaniu ludzkich serc dla Boga, w uwalnianiu ich z mocy zła przez odpuszczenie grzechów i dar Ducha Świętego, w obdarzaniu wierzących życiem wiecznym i wreszcie w ostatecznym, powszechnym sądzie nad narodami. Chrześcijanie muszą nieustannie wpatrywać się w Chrystusa wywyższonego po prawicy Boga, aby wypełnić swoją misję w świecie.
2. „Idąc więc czyńcie uczniami wszystkie narody!” Czynienie uczniów to coś więcej niż teoretyczne nauczanie o Bogu. To dynamiczny proces wychodzenia ku współczesnym poganom, bez ograniczeń co do języka, kultury czy religii, aby przyprowadzać ich do Chrystusa. Czynienie uczniów dokonuje się najpierw poprzez kerygmat – takie głoszenie Ewangelii, które budzi w ludziach żywą wiarę w Jezusa, Zbawiciela i Pana (Dz 2,32-38).

Pieczęcią wiary jest chrzest ‑ zanurzenie w życiu Trójcy Świętej, boskie usynowienie i napełnienie Duchem Świętym, wszczepienie w Kościół, żywe ciało Chrystusa. Obdarzeni miłością Bożą żyją nowym życiem jako wolne dzieci Boże, służąc sobie nawzajem i dając świadectwo o Jezusie wobec świata, w którym żyją.

3. „Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem”. Ochrzczeni powinni być dalej formowani w Kościele przez katechezę i przykład życia swych braci. Mają się nauczyć się żyć całą Ewangelią, odrzucając pokusę przebierania w prawdach i przykazaniach Jezusa, pokusę religijności selektywnej i skrojonej na naszą własną miarkę.
4. „A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata”. Owo boskie „Jestem” przypomina nam, że Jezus Chrystus jest Emmanuelem, „Bogiem-z-nami” (por. Wj 3,14; Mt 1,23), który choć wstąpił do chwały Ojca, pozostaje obecny, bliski i pełen miłości. Kościół, nieraz prześladowany i wstrząsany różnego rodzaju kryzysami, zawsze będzie znajdował w obecności Pana światło, odwagę i siłę do swej misji dzięki działaniu Ducha Świętego (por. J 14,15-18).

Jezus posyła nas z Ewangelią do świata, podobnie, jak sam został posłany przez Ojca (por. J 20,21). W każdej Mszy świętej ostatnie słowo, jakie słyszymy, to echo rozkazu misyjnego Jezusa: „idźcie!” Jest to wezwanie, by szukać i przyprowadzać do Zbawiciela zagubionych i cierpiących, i czynić ich Jego uczniami.

Ks. Józef Maciąg

Źródło: „Niedziela Lubelska”

• Poprzedni artykuł
• Następny artykuł