Niedziela Chrztu Pańskiego "A" - Oto mój Sługa (Iz 42,1-4.6-7)

Księga Izajasza nazywa „sługą Pańskim” całego Izraela jako świadka Boga prawdziwego wśród narodów pogańskich (41,8-9; 42,19; 44,1; 45,4); dodajmy – świadka nie zawsze wiernego. Na tym tle pojawia się jednak w prorockich tekstach, powstałych pod koniec niewoli babilońskiej, szczególna postać, ktoś niezwykły, kogo ukazują coraz wyraźniej kolejne „pieśni sługi Pańskiego” (42,1-9; 49,1-6; 50,4-9; 52,13 ‑ 53,12). Co można o nim powiedzieć na podstawie pierwszego z tych poematów?

Sługa Jahwe pozostaje w wyjątkowej relacji z Bogiem, który wybrał go, umiłował, położył na nim swego Ducha i wspiera go we wszystkim. Bóg chwycił go mocno za rękę czyli przekazał mu swoją moc i autorytet, a misja, jaką mu powierzył, daleko przewyższa powołanie któregokolwiek z patriarchów czy proroków: ma on się stać przede wszystkim przymierzem dla ludu, to znaczy dla Izraela, który przez swoje grzechy zerwał przymierze z Bogiem i żyje w niewoli, na wygnaniu. Sługa Pański doprowadzi go do zawarcia nowego przymierza, do wiecznych zaślubin z Bogiem. Ponadto ma on stać się światłością dla narodów pogańskich. W nim Boża sprawiedliwość wyjdzie ku nim i zostanie przyjęta; otworzą oni swoje umysły i sumienia na Boże prawo (hebr. „miszpat” – w. 1.3-4), a przykazania Boga będą kształtować ich moralność. Jego słowa i czyny będą żywym pouczeniem o tym, czego chce Bóg (hebr. „torah” – w. 4), dla wszystkich narodów, nawet tych najodleglejszych, mieszkających na dalekich wyspach.

Sługa-prorok z mocą ogłosi panowanie prawa Bożego na całej ziemi, a równocześnie, jako zwycięski król, wybawi wszystkich pokonanych przez zło, którzy nie mogą o własnych siłach wyjść na wolność, ponieważ są przez nie oślepieni i zniewoleni.

Sam Bóg ukształtował niezwykły charakter umiłowanego Sługi, który – prowadzony przez Jego Ducha ‑ będzie sprawował swoją władzę nad ludźmi z łagodnością i miłosierdziem. Będzie człowiekiem pokornym i pełen pokoju, który nie będzie nikogo zmuszał do posłuszeństwa przemocą i krzykiem. Jego działanie będzie pełne delikatności i respektu dla ludzi słabych i kruchych, a równocześnie będzie on mężny i wytrwały wobec przeciwności i prześladowań, niezachwiany ale nie bezwzględny.

            Teksty prorockie – jak nauczał Jan Paweł II ‑ domagają się, by je odczytywać w świetle Ewangelii, a z drugiej strony – Nowy Testament nabiera szczególnej jasności dzięki przedziwnemu światłu, jakie zawarte jest w starotestamentowych tekstach (Dominum et vivificantem 16). Obraz Izajaszowego sługi Jahwe wypełnia się bez reszty w Jezusie, który na progu swojej „służby Bożej” staje w kolejce grzeszników przychodzących nad Jordan do Jana, aby przyjąć chrzest pokuty. Jest to symboliczna zapowiedź dzieła, którego Jezus dokona na krzyżu: zanurzy się w naszym cierpieniu i śmierci, i weźmie na siebie nasze grzechy, aby przez swoją ofiarę przywrócić nam wolność od tyranii zła i zdobyć nas dla Boga.

            Do Niego zbliżamy się z miłością i uwielbieniem, aby otrzymać Ducha Świętego, który na Nim spoczywa.

ks. Józef Maciąg 

TOP