Jezus dostrzega każdego, kto chce za Nim iść. Pragnienie szukania Jezusa, kroczenia za Nim i bycia Jego uczniem znajduje natychmiastową reakcję z Jego strony. Jezus dostrzega tych, którzy chcą za Nim iść i zwraca się do nich. Chociaż pytanie: Czego szukacie? może się nam wydawać twardym i mało zachęcającym, ale jest ono osadzeniem człowieka w jego rzeczywistości. Dlaczego chcesz iść za Jezusem? Po co to robisz? Jest to pytanie fundamentalne, bowiem w Ewangeliach mamy opisy wielu, którzy chodzili za Jezusem i na końcu nie uwierzyli w Niego. Czego szukacie? są to pierwsze słowa wypowiedziane przez Jezusa na kartach Janowej Ewangelii. W Ogrójcu Jezus będzie pytał swych wrogów: Kogo szukacie? (18,4.7), a w ogrodzie, gdzie był Jego grób, zapyta Marię Magdalenę: Kogo szukasz? (20,15). Każde prawdziwe poszukiwanie, czyli szukanie szczęścia, miłości, pokoju, radości, przyjaźni – jest na końcu poszukiwaniem tej Jedynej Osoby, którą jest Jezus, osoby która może dać nam to, czego szukamy;

gdzie mieszkasz? – jest to pytanie o dom, czyli kim jesteś?, jakim jesteś? Nie wystarczy iść za Jezusem, ale w tym postępowaniu za Nim potrzeba pragnienia spotkania z Nim, potrzeba szukania z Nim autentycznej relacji

Świadkowie muszą być znani z imienia, wiadomo kim są, z kim są spokrewnieni. Aby iść za Jezusem trzeba najpierw usłyszeć, że On jest Zbawicielem (por. Rz 10,17nn);w. 41 Ten spotkał najpierw swego brata i rzekł do niego: «Znaleźliśmy Mesjasza» - to znaczy: Chrystusa.

Jan Ewangelista opisując początek działalności Jezusa, pokazuje, że Jego przyjście jest zapowiedziane i zaplanowane przez Ojca, bowiem bez Zbawiciela człowiek nie potrafi wyjść z niewoli grzechów. Tylko ten, kto jest świadom tego, kim faktycznie jest, jakie jest jego powołanie – czyli żyje w prawdzie i jest pod natchnieniem Ducha Świętego, potrafi wskazać Jezusa innym ludziom. Kiedy Jan rozwiewa wszelkie złudzenia na swój temat, kiedy upokarza się wobec ludzi odmawiając sobie godności, które mu przypisywano, wtedy Jezus pozwala mu się rozpoznać. Dzięki pokorze i natchnieniu Ducha Świętego Jan potrafi jednoznacznie wskazać na Jezusa, jako jedynego Zbawiciela, jedyne rozwiązanie dramatu ludzkiego grzechu.
Pierwszymi uczniami Jezusa zostają ci, którzy jako uczniowie Jana byli poruszeni wezwaniem do nawrócenia i bliskością zbawienia. Jan głosił: «Nawróćcie się, bo bliskie jest królestwo niebieskie». Przyjmowano od niego chrzest w rzece Jordan, wyznając przy tym swe grzechy.   A gdy widział, że przychodzi do chrztu wielu spośród faryzeuszów i saduceuszów, mówił im: «Plemię żmijowe, kto wam pokazał, jak uciec przed nadchodzącym gniewem? Wydajcie więc godny owoc nawrócenia, a nie myślcie, że możecie sobie mówić: "Abrahama mamy za ojca", bo powiadam wam, że z tych kamieni może Bóg wzbudzić dzieci Abrahamowi. Już siekiera do korzenia drzew jest przyłożona. Każde więc drzewo, które nie wydaje dobrego owocu, będzie wycięte i w ogień wrzucone.  Ja was chrzczę wodą dla nawrócenia; lecz Ten, który idzie za mną, mocniejszy jest ode mnie; ja nie jestem godzien nosić Mu sandałów. On was chrzcić będzie Duchem Świętym i ogniem.  Ma On wiejadło w ręku i oczyści swój omłot: pszenicę zbierze do spichlerza, a plewy spali w ogniu nieugaszonym». (Mt 3,2.6-12)
Ten, kto jest poruszony takim bezkompromisowym słowem szuka rozwiązania swojego dramatu. Kiedy słyszy, że nadchodzi Zbawiciel, który gładzi grzech świata, natychmiast jest gotów zostać Jego uczniem. Ci, którzy pragną iść za Jezusem słyszą pytanie: Czego szukasz? Jest to pytanie dotykające najgłębszych pokładów samoświadomości człowieka, jego oczekiwań skierowanych w stronę Boga, egzystencjalnego poznania prawdy o tym, kim jest wobec Stwórcy i jaka jest jego ludzka kondycja. Dobrą odpowiedzią na to pytanie jest odpowiedź szczera, nawet jeśli płynie ze słabego poznania siebie i jest pełna emocji. Przykładem takiej szczerej choć płytkiej odpowiedzi jest historia Piotra, który bardzo emocjonalnie zapewnia Jezusa o swej miłości i gotowości oddania swego życia  lecz tak naprawdę nie znał siebie, swojego lęku i swojego egoizmu (por. Mt 26,31-35). Ponieważ jednak mówił szczerze Jezus dał mu szansę poznania siebie (trzykrotne zaparcie się Jezusa) i doświadczenia miłości przebaczającej nawet tak wielki grzech, jeśli tylko jest on opłakiwany. Faryzeusze, którzy nie dają szczerych odpowiedzi w dyskusjach z Jezusem (por. Mt 21,24-27), nie stają się Jego uczniami lecz konsekwentnie dążą do zniszczenia Go.
Ten, kto staje się uczniem Jesusa nie może nie mówić o Nim, zapraszać innych, pociągać do wspólnego bycia ze Zbawicielem. Prawdziwe bycie uczniem wyraża się świadectwem zapisanym przez Jana bardzo prostymi słowami: znaleźliśmy Mesjasza. Jest rozwiązanie dla naszych problemów, jest nadzieja w obliczu naszych cierpień i słabości. Zapraszanie innych do stania się uczniami Jezusa jest oparte o osobiste doświadczenie poznania Jego miłości. Jest wręcz naśladowaniem Jezusa w Jego sposobie działania. Jan Ewangelista pokazuje, że Filip używa tego samego schematu powoływania, jakiego używał sam Jezus (por. J 1,39 oraz 1,46). Powoływanie do wspólnoty uczniów ma zawsze jeden cel – przyprowadzić człowieka do Jezusa. Taki jest cel każdej ewangelizacji – doprowadzić człowieka do osobistego spotkania ze Zbawicielem. Święty Paweł upominając Koryntian jest doskonale świadom, że ewangelizowani mogą się bardzo przywiązywać do tych, którzy ich ewangelizowali : Doniesiono mi bowiem o was, bracia moi, przez ludzi Chloe, że zdarzają się między wami spory.  Myślę o tym, co każdy z was mówi: «Ja jestem Pawła, a ja Apollosa; ja jestem Kefasa, a ja Chrystusa». Czyż Chrystus jest podzielony? Czyż Paweł został za was ukrzyżowany? Czyż w imię Pawła zostaliście ochrzczeni? (1 Kor 1,11-13). Natomiast każdemu, kto ewangelizuje zagraża chęć wykorzystania ewangelizacji do budowania własnej wielkości. Przydarzyło się to także uczniom Jezusa, kiedy posprzeczali się o to, kto jest z nich największy (por. Mk 9,34), kiedy wykorzystywali własną matkę, aby im wyprosiła najgodniejsze miejsca w Królestwie Jezusa (por. Mt 20,21) czy też kiedy zwyczajnie chcą okazać swoją moc i ukarać tych, którzy nie okazują im życzliwości (por. Łk 9,54). Każdy więc apostoł-misjonarz potrzebuje pokory Jana Chrzciciela, któremu zależy tylko na wielkości Jezusa (por. J 3,30).
Chrystus zna po imieniu wszystkich przychodzących do Niego. Wie doskonale jacy są, nic się przed Nim nie może ukryć. Wie, czego może się spodziewać po człowieku i mówi o tym. Podstawą budowania relacji Nauczyciel – uczeń jest dla Jezusa prawda o każdym człowieku. Każdego wzywa po imieniu – to znaczy stosownie do jego natury, w pełni akceptując to, jakim ten człowiek jest. I jak pokazuje historia Piotra, Jezus nie boi się słabości człowieka, bowiem najsłabszego może uczynić fundamentem, jeśli ten najsłabszy zechce być wierny we wszystkim Jezusowi. Natomiast odrzucenie prawdy o swoim grzechu i konieczności nawrócenia prowadzi do udaremnienia zamiarów Boga względem człowieka, czego przykładem są faryzeusze (por. Łk 7,30).